انتظار 2

زمین سبز بود،

آسمان درگیر سیاهی شب،

و من،

هم چنان خیسِ چشمانِ بارانیِ خود.

لحظه ی انتظار

           در دلم می گریست

هرچه زمان می گذشت،

                      آسمانِ انتظارم بیش تر،

هوای آمدنش را می کرد.

هر نقطه را که می نگریستم

                         چشمانِ منتظرم

خیسی گونه هایم را

            آدرس ماندنم می کرد.

هرچه او بیش تر،

                نمی آمد

طاقتم بارانی تر می شد.....

و زمان نیز کُند تر می دوید

نرسید!!

    ماندم ،

        بی کس،

                تنها،

چه زیباست...

             می بینی؟

بازهم

آمدنش را با تمام وجودم می سوزم .....

اما،

 زیرِبارانِ اشک های انتظار

هنوزهم

فردا را،

امیدم

  دوباره،   

فردایی دیگر می کُند:

" باز باران می بارد "

اهواز ـ 2/15 /1391