کوچه ی ما نورِ شبآویز داشت
چشم چکان لاله ی تب بیز داشت
کوچه ی ما از دَم ِ ساقِ سَروَش
چشمه ی آب اَفسَرِ سَرریز داشت
کوچه ی ما کودکی و آرزو
چوبدَوان اسب ِ چو شَبدیز داشت
کوچه ی ما اذانِ " گُنبدطلا "
تِرمه و تسبیحِ سحرریز داشت
کوچه ی ما بوی تنور و نان بود
صف به صفَش خنده ی دلخیز داشت
کوچه ی ما نذرِ کباب و ریحان
سینی ِ پُر میوه ز جالیز داشت
کوچه ی ما آجری و کاهگِل
قطارِ دیوار به تبریز داشت
کوچه ی ما رَهنِ رُخش دلخوشی
پای دَرَش پَهنه ی گلریز داشت
کوچه ی ما نَبَردُبامَش سپهر
بارشِ اَبرانِ نظرخیز داشت
کوچه ی ما "دورنگاهَش" به کوه
دیده ی دریابَرِ دُرریز داشت
کوچه ی ما طراوتِ چارفصل
چرخِ صبای نَفَس انگیز داشت
کوچه ی ما قَدّ ِ صفای احساس
قصّه ی دلتنگیِ پاییز داشت
% % % % %
پی نوشت :
چکارکنم که بخندی
زمین مرا میخواند
نوشته باقلمش بارش ِ هزار عجزم ....
تلالوِ مَه در آب ِ سردِ تنهایی
تقابل ِ سفر و پای لنگ و
آهی که ....
سحاب در تَرِ چشمانِ خود
نشانی داشت
ز علت ِ همه شبگردی ِ نجوم و شهاب
به راهِ این تامل ِ هماره تُردِ سکوت.
......
سلام