پندیات ، غزل هفتم

جانا گهر ناب نهانی عشق است
اندوه قشنگ زندگانی عشق است
.
در رهگذر عمر چه پیر و چه جوان
هشدار که اکسیر جوانی عشق است
.
در گردش ایام و ز دادار حکیم
یک هدیه ی ناب ناگهانی عشق است
.
گر طالب زهدی و بلندای نماز
تفسیر کنم سبع مثانی عشق است
.
پیشانی اگر به خاک سائی به سجود
پرواز بلند آسمانی عشق است
.
این نکته بدان که اصل قد قامت مهر
وصل است و حضور و این معانی عشق است
.
افتاد ، چو در ساغر دل باده ی یار
مقبول تر از ذکر زبانی عشق است
.
هم سوختن است و هم بهار دل و جان
این مایه ی حزن و شادمانی عشق است
.
خواهی که به سر منزل سیمرغ رسی
دریاب نشان ز بی نشانی عشق است
.
در مکتب عشاق ، پس از علم زمین
دروازه ی علم کهکشانی عشق است
.
مِهر است جدا نما حریمش ز هوس
کاین دام و چنان در یمانی عشق است
.
گر غایت این جهان کمال است و عروج
معراج و کمال و وصل آنی عشق است
.
«ایمان» و یقین بجا و در مسلخ نور
راه گذر از عالم فانی عشق است
.
شوری که به پا خواست و بنشسته به شعر
زین شاعر خُرد اصفهانی عشق است