بی دین ِ دین دار

به جهان لَبِ خاموش چنان پیوندم
که کسان هم چو هما هیچ نمی بینندم

ظن بدارند که من مست میم اما حیف
شال بر مسأله ی درد به سر می بندم

من ندانم بَرِ هستی سَرِ دفتر عمری
که کجایم؟ مَنِ هستم؟.به حسابم؟چندم؟

به بلای سَرِ سرگشته ی خود حاشا که
خود من نیز گهی گریه و گه میخندم

هر که از راه رسد عاقل و عالی گشته
میدهندم همه دم هم چو پیمبر پندم .

آدمی مردم چشمش چو جهانش باشد
این چنین شد که دل از مردم چشمم کندم

ندهم گوش به هر ساز و نوایی زین رو
من به بی دین و به دین دار همی مانندم

از زمانی که پُر از حرف و سوالم دیگر
به لبان دلِ فرّخ شده ام خرسندم

.ویرایش شده
سپاس از نظر شما بزرگواران 🌹

سلام وعرض ادب

بسیار عالی سرود ه اید بزرگوار
به خوبی مشخص است که با وزن وموسیقی آشنایی وتسط خوبی دارید
این نوع سرودن مخاطب خاص خودش را دارد ...یعنی عوام کمتر...
رسالت شاعر معاصر امروزه قدری سنگینتر شده است
یعنی بایستی زحمت تفهیم مفاهیم (محتوا) را هم خودش بکشد

چون توقع مخاطب امروز بسیار بالاست
شعری میخواهد که هم جمله بندیش روان باشد ..هم اهنگ گوشنوازی داشته باشد...هم خلاقیت درش باشد...وووووو....

اگر می خواهید به سبک کهن بسرایید ... باید حسابی پخته ویک دست باشد
اگر هم به زبان معیار ...که خوب مصالحش باید امروزی تر باشد



موفق وموید باشید