قلعه

در سایه دیوار تکیده

برذهن اهورایی پاییز شکفتم

دیوار خرابه

دیوار یکی قلعه اعصار گذشته

بس قافله خسته به آغوش گرفته

بس گرمی هر شعله به هر سنگ اجاقش بشکفته

در بستر هر حجره خود

زمزمه خواب خوشی در نوسان است

آنقدر رفت بهار

آنقدر صاعقه هول و ولا

به سرش ریخت بسی ابر قضا

که نماند از بدنش عضو سلامت بر جای

هر قراول که به جنگی می رفت

اسب خود را به کف قلعه رها می کرد و ساعتی می آسود

راهزنان گر هوس اشرفی و ترمه و اطلس داشتند

به کمندی به سر قلعه رها میگشتند

همه راهزنان ؛ ره زدگان چشم در چشم زمین گم گشتند

ذهن این قلعه پر از خاطره هاست

چشم این قلعه به دنبال نگاه من و توست

تا ز عمق چاهش ؛ جرعه ای آب به رویش بزنیم

تا نشیند به کنار من و تو

قصه ها ساز کند

پند و اندرز دهد

و در آن آینه کهنه خود راه آینده ما باز کند....