بے هوا در فکرِ من ، یادِ تو جولان مے دهد
کوچه بن بست را ، آغوش پایان مے دهد
حافظ از چشمِ تو دیوانِ غزل ها را سرود
سعدے از گیسوے تو ، شرح گلستان مے دهد
فتنه هاے سبز از لبخندِ تو آغاز شد
بوسه هایت حکمِ آزادےِّ زندان مے دهد
چون شود جارے نگاهت بر کویرِ قلب من
خاک خشک و شوره زارم ، بوےِ باران مے دهد
شال خود را میگشایے ، موے افشان میکنے
موجِ دریاے دلم را شوق طوفان مے دهد
گریه یعنے عشق وقتے، شانه ات سهم من است
خنده یعنے زندگی، وقتے به لب جان مے دهد
طعنه بر قند و شکر زد کامِ شیرینِ لبت
میشوم فرهاد وقتے ، عشق فرمان مے دهد
یک نفس بے یادِ تو ؟ هرگز میاندیش این چنین
بر تنم احساس تو ، حسے چو ایمان مے دهد
در فراقت چشم هایم خیس اشک و آه شد
شرح هجران تو را ، یعقوبِ کنعان مے دهد
زاده ے بهمن ، بدونِ تو همان پاییزے ام
تیر و فروردینِ من هم بوے آبان مے دهد
شرحِ عشقِ من به دفتر جا نگیرد گوییا
ناے نے را مولوے بر شعر پویان مے دهد
#محمد_کریمی_پویان
درود برشما
به جمع ماخوش آمدید
قلم زیبایی دارید