سایه های تزویر

وقتی در آینه نگاهت، صداقت هر چه احساس است رنگ می بازد
دیگر چه فرقی می کند کجای این جهان بی مرز ایستاده باشم 
من سالهاست بی تو زندگی را نفس می کشم
من سالهاست با رویای وارونه عشق خو کرده ام 
مگو ناپاکی روزگار حدیث طبیعت است و سرشت آدمی
گاهی حقیقت پشت سایه های تزویر می میرد 
من بی تو جهانم همه تار است و وجودم همه نار است و دل از هجر تو خوار است و کسی همسفرم نیست در این وادی بی آب که من تشنه ترین تشنه این خاک غریبم 
ای وای که عمریست به بند قفس خاکی این دهر، اسیرم
مگذار که بی مهر رخ یار بمیرم 

سعید عدیلی پور