سوختن با تو

سلام استادم زیبا خواندمتان

درود بانو
بسیار شورانگیز و زیباست
دستمریزاد

تاریخ هزاره
به آبسالی مجاز و عرقِ جبینِ واقعیّتم بنگر
اگر خشکسالی لبهایم را نمی بینی .
به آئینه ی غبار گرفته ی دیوار سکوتم بنگر
اگر جای شلاق شفق را
در گُردِه ام نمی بینی .
اگر به آه سرد و نفس گیر
فین کاشان دماغت نمی نگری
بدان که خفقان شریعت
دیریست آغاز شده است .
نفس فانوسهای کوچه های مرطوب و خلوتمان
از بوی نفت سیاه بد جوری گرفته است .
گلوی ناودانهایمان
زیر نورد تکنولوژی
له و لَوَرده شده است .
کمر مترسکهایمان
زیر چرخِ تِ راکتورهای هسته ای شکسته
و هیچ آلاله ی زخم خورده ی مزرعه ای
دم بر نمی آورد .
آیا من دست پرورده ی پست ترین
خاکهای شمال و یمین نیستم
که در پیش خاکهای علّیین
لُنگ پهن میکنند ؟؟
بیا دردهای کهنه و زخمهای قدیمی
ملل ما را ببین
که چگونه در التهاب خلسه می لولند .
در لحظه ی هبوط که از لابلای جرز اوزون
ناخواسته به زمین های گر افتادم
در میان اوراق سنگین تاریخ هزاره
ثبت است .
من بودم که برای لقمه ای نان حلال
و سیر کردن کودکان آسیب و آواره
هزاران بار کارِ حرام کردم
و در دادگاه قاضیان ناخلف
به دورترین نقطه ی تاریک زمین
تبعید شدم .
باز آ که زخم اثنی عشری مان چرکین است
و ما به دنبال مرهمی
در انتهای کوچه های بن بست گرفتاریم .

باقر رمزی باصر

عرض ادب و سلااااااام
بسیار زیباست

...سوختن
با آخرین شعله ها
امّا با نفس  های تو...
شبیه ذغال های کرسی مادر بزرگ 
که بر دامنم رویای خاکستری تو را می کشید

 تقدیم به شما
و سپاس برای این اثر زیبا

درود سرکار خانم بسیار زیبا و دلنشین سرودید

سلام و سپاس

عالی بود


162-تبخیر-1396/8/18

غصه می شوم
ابرهای اندوه تو را
تا بارور شوم
من هستی بی چِستی جان را
از ژرفِ دریاهای بی تابی
تا قله های سردِ تنهایی

بارش شوم روزی
تبخیرِ حسرت زای بودن را
از ارتفاعِ دردِ دانایی
تا دشت های تشنه از اشراق و آگاهی

آبادی چشمِ وجودِ من
همواره سر سبز است و بارانی
پیدا کنم راهی بسوی تو
از این کلوتِ خشکِ بی حاصل
این سرزمینِ بی خدا و نان و آزادی
تا وسعتِ پروازِ بی جایی و بی گاهی و بی رنگی

#حسین_زرتاب