کلام آخر

درين دنيا ، کسي را خبر از درد دلم نيست                  

ازين امروز و فردا زنده بودن حاصلم چيست              

زِ هر دو چشمان تَرَم ، سيل اشک جاري شده             

عشق و جنون در عصر ما ، مايه ي خواري شده         

نَيابَم يک هم نَفَس ، در مجلسِ ظاهر پَرستان             

تَنهايم دَرين قفس ، ميانِ جُمله ي باده بِدستان           

در هر زمان و هر مکان  ، من به دنبالش گشته ام          

شُهره ي آدم و رسواي عالم ، ز عشقش گشته ام         

اي کاش روزي آيد و آشکار کُند روي نهان را          

بَر کَنَد ريشه ي ظلم و از بَند آزاد کُند کل جهان را        

مجالي داده بر ما ، تا هر بنده اي راه سعادت را بيابد         

پس بياييد با هم بمانيم ، دل از دنيا کَنيم تا او بيايد      

زمان غيبتش را بکاهيم ، بگوييم که همه چشم براهيم       

براي ظهورش يک دعا بخوانيم ، همه از خدا بخواهيم    

"امام نازنينم ، تو بيا و مرهَمي بر اين زخم جان باش"  

کلام آخرينم ، تو بيا و هَمرَهَم در عالم جاودان باش"      

(اللهم عجل لوليک الفرج)

محمد رضا لطفعلی آینه

02/08/90 ساعت 2 بامداد