نیمکت

من که  با  راهِ  تو راهی به  موازی دارم
بی تو درخلوت خود،تاخت و تازی دارم
رفتی  و   اوّل  سرما  و  شبِ  یلدا  شد
من ازاین شب به سحر راه درازی دارم
منجمد بود دل  و  دیدن تو ،  آبش کرد
رفتی و  دود  شدم  ،  حالت گازی دارم
گازِ سیّال ، که هر لحظه  سراغت گیرد
وای بر من ، چه دل مسأله  سازی  دارم
واقعاً رفته ای و من هم از آن روز فقط
بی هدف چشم  به دنیای  مجازی دارم
باز  یک یار جدید و تو و میدان،من هم
خسته  از  نیمکتم ،  حسرت  بازی دارم
شده تحقیر شوم٬ باش ، فقط لاف زدم
این که گفتم: به ترحّم چه نیازی دارم؟
خواندم «ایّاکَ» و «ایّاکِ»  به فکرم آمد
باز  این ذکرِ  دروغ  و چه  نمازی دارم؟