دل

به خانقاهِ شکیب 
خلیفه ی عبوسِ غربت 
شولا بر دوش ِ دلم می افکند 
که از ازل
هیچ دلق و خرقه ی ازرقی را 
مرید نیست 
این سالکِ سرکشی .... تندرُو
تبدارِ دمی  نسیم 
وَزیده بر رخسارش
از وَرای دربَچه ی تنگِ گلوی سحرگاه
بدین دخمه ی نمور ....‌...
که بر دیدگانش سایه ی دریا کشیده 
شفق را بر قطارِ مژگانش 
سوتِ فانوس پرورِ عبور دَمیده .

 

 

*****