امدم

من امدم باور نکن مرداب ها را
سردی دستان پر از ظلم بدان را
اری منم با ان همه درد و چرا ها 
نزدیک تر ایی بگویم ماجرا را
گرد و غباری خسته از یاد زمان ها
جان نشسته بر ضمیر نا کجا را
نیلوفری زخمی بر روی ارغوان ها
دستان خونینی به رنگ عاشقان را
ما همره عشقیم و راه کربلا ها
ما هدیه جانانه ای دادیم خدا را
گر جان رها گردد ز تن در دار دنیا
شاید خدا  راضی کند نیلوفران را
ماییم غرور و غیرت مردانگی ها 
جانیم و محتاج رضای بهترین را 
این یادگار جوشش عشق شهیدان 
موج جهانگیری شود شور جهان را
من امدم بار دگر از جبهه مادر 
من امدم باور نکن ظلم بدان را