برایم تنها پنجره ی باش

بی واهمه

درهجوم تیرگی شب

وکابوس های شبانه

به پیشوازم بیا

توجه نکن

به هم خوردن دوخط موازی را

این بازیست که باران را به چشمان من بیاورد

فرصتی نیست

چاره ای به جز دل کندن نیست

دلم که میگیرد

کودکی ام را درصندوقچه ی مادربزرگ حبس میکنم

خوب میدانم، زندگی  

سوءتفاهمی بیش نیست

زیستن در تردید بن بست های فرداست

می دانم ، آمدنت

هرفصل وماه را تمام میکند و

 واژه ها درمیدان ذهن من به رقص در می آیند

آمده ام ، بی واهمه

به پیشوازم بیا

برایم ، تنها

پنجره ی باش

حتی

اگر به هیچ سمتی باز نشوی !