کوچه ی ویران

شبی از کوچه ی ویران دلم

گذر کردم

بر حسب اتفاق خود را

به روزهای پریشانی

سپردم

یک شب غمگین

با آن شال قرمز حریر

با آن رخسار منور به عشق

به یک سوت

ستاره ها بازیگر نقش

خاموشی شدند

وسایه ی شب

ظلمت خویش به در کرد

با این همه لطف

گوید با بغض


مرا از خود رها ساز

فریاد از سکوت خوان

که ما به جنون تو گرفتاریم

این همه وقت چه باشد آیا

در کوچه ی شوم وتاریک


قدمی بلند کرد


پشت سر سیاه بود وحشت



نگاهش با بغض بود


اما غرورش ناتمام


باشد در این ویرانه سرا


حکایت تمام

لمیا