نظر

کتاب سر غزل

بود آیا که نظر باز نشانی به درم
پای بر دیده نهی باز شوی تاج سرم

دگرم ای مه تابنده ی من دیده چرا
چون که روی ات شده دور از من و قاب نظرم

خوب روی من بینا شده از حسن جمال
تا تویی من دگری را به چه رویی نگرم

مقصدی نیست به غیر از تو به این خواب زده
بازهم در سفر وهم تو شد طی سحرم

بی خیال از من غمدیده برفتی پی خود
تو چه دانی که زداغ تو بسوزد جگرم

گر که تو شرم نداری زهمه ناله ی من
لااقل باز حیا یی کن از این چشم ترم


می نویسم به تن باد بدین جوهر اشک
تا که سوی تو چو پیکی برساندخبرم