زاینده رود را میخشگانند و شهر در محاصره ریزگرد ...
و ما هم افسرده و مبهوت به این بستر ِ برهوت ...
آری تکرار بستن ِ شاهرگ ِ این رود ِ هزاران ساله و باز تکرار مرثیه های
گذشته ی من ...
به امید اقدامی اساسی و پایدار ، اما ... بگذریم ..........................................................................................
در اصفهان نخوانند دیگر سرود افسوس
گـویـا که مُـرد آخر ، زاینده رود افسوس
گر این زمان کسایی میخواست،نی نوازد
با این هوای ناپاک،درمانده بود افسوس
بـر روی صحنه ارحام ، نقشی دگر ندارد
اوهم ز پیش ِما رفت،آرام و زود افسوس
تار ِجلیل ِشهناز خاموش مانده ، ای داد
شد بزم ِعارفان هم،بی تار و رود افسوس
گر بود می شنیدیم در جای جای این شهر
آواز و نغمهء "تاج"،در سوگ ِ رود افسوس
نو باوگان ِمعصوم ، در کنج ِ خانه ، ماندند
مانند ِ دار ِ قالی ، بی تار و پود افسوس
گلدان ِ نقره کاری ، چکّش نمی خورد،آه
چون این هنر ندارد،بازار و سود افسوس
گوید به ما ، به ایـما ، معمار ِ عالی قاپو
ساقی ُساز ُساغر، در پرده بود افسوس
آری نمانده در شهر،جُز ریز گرد و خاشاک
گویا که مُـرد آخر ، زاینده رود ، افسوس
....................................................................................................................
اصفهان - خرداد 95