بیا و بهم بریز این نظم تکراری را...

...
کاش اینجا یک نفر پیدا شود دیوانه تر از من !
مرا از من بگیرد تا شوم بیگانه تر از من !

به هنگام شب و ماه و غزلخوانی و تنهایی
دلش مشغول حافظ باشد و آواره تر از من . . .

کسی باشد که دائم مِی زند ، از خود رها باشد .
کسی فارغ ز جمعی باشد و رندانه تر از من . . .

تمام عمر خود را صرف می خواری نماید .
و باشد هشت خط! پیمانه اش پیمانه تر از من ! ! !

کسی که حال و احوالش برای باغهای آن دِهِ بالاست . . .
ز احوال خودش فارغ ، بسی دردانه تر از من . . .

کسی که فکر ماندن یا نشستن در وجودش نیست !
و دائم فکر رستن باشد و پروانه تر از من . . .

به وقت مُردن برگان بیاید تا به هم ریزد تمامِ نظمِ اینجا را !
گل فصل جدیدش باشد و افسانه تر از من . . .