پسرم پیری مرا ببین

پسرم

کلام کوتاهم را

با نگاه تو یک رنگ میکنم

تا برای آمدن و بودنت

هرچه رنج ودرد است

را تلافی میکنم

لیک ای مرد فردا

رنج نابرده گنجم را

چگونه جبران خواهی کرد

با مکیدن شیره جان

با نگاهی خشم آلود

با مشتی بر دهان

یا با لگدی بر آمالم

اما من چون کوه استوار خواهم ماند

وروز وشب رابا برق نگاه تو

چه سخت خواهم گذراند

وتو چه آسان خواهی گذشت

از قلبی که به تمامی از آن توست

فردا که قامتت عرش را به لرز درآورد

و صدایت چو رعد

در آسمان قلبم به غرش در آید

دستان پر تمنایم را

به سویت دراز خواهم کرد

ومهر را از اعماق وجودت

طلب خواهم کرد

اما تو

به جبران همه مهربانی هایم

چه نا باورانه

صورت جوانت را به رخ من خواهی کشید

وچه آسان جهره بی جان مرا

به زیر پائی که

آهنگ نخستین گامش

خود به تو آموختم

به تر فندی زیبا

لگد مال خواهی کرد