21
مرا در رحمتت واصل بفرما
هر آنچه خواهشم حاصل بفرما
گرفتارم ز سختی و از بلایا
پذیرا باش عذرم ای خدایا
گرفتارم ز سختی های بسیار
نجاتم ده ، نمانم من گرفتار
بنا بر این اگر عذرم پذیری
و گر رحمم کنی چون بی نظیری
22
خدایا! ، من پریشان از مصیبت
تو رحمم کن نجاتم ده ز نکبت
خدایا! رحم کن برمن تو ای دوست
بدن چون ناتوان و نازکم پوست
ضعیفم در جهان ، من ناتوانم
تو رحمی کن به باریک استخوانم
ای آنکه در شروع آفرینش
عنایت داشتی با آن گزینش
بیادم بوده ای ، در جود و اکرام
غذایم داده ای ، روزی و اطعام
طلب کردم ز تو بخشش ، الهی
کریمی تو برایم چون پناهی
از احسانت و لطفت پر که بودی
همیشه شامل حالم نمودی
23
خدایم ! سیدم ! پروردگارم!
به غیر از این بدور از انتظارم
چرا باور کنم ربم! تو روزی
عذابم می دهی من را بسوزی
پس از اقرار من ، اینکه یکی تو
و یا روحم ، و ایمانم شدی تو
پس از اینکه دلم پر گشته ایمان
ز نور بینشت ، آن نور رخشان
و بعد از اینکه گویا شد زبانم
ز شکر و یاد تو پر شد نهانم
و بعد از اینکه عشقت شد نهادم
که تو شاید رسی روزی به دادم
ربوبیت که داری رمز تحسین
فروتن گشتم و خاضع و مسکین
چگونه می شود باور کنم من
در آتش می نهی من را چو دشمن
24
بعید از تو، تو والاتر ، از آنی
که نان پرورده را ضایع بدانی
ویا خود خوانده ات را هم به آسان
ز خود رانی، خدا، در وقت بحران
بعید است اینکه روزی ، یا زمانی
ز خود آنکس که جا دادی ، برانی
و یا او را گذاری در بلایا
پس از رحم و کفایت، ای خدایا!
25
خدا!، مولا!، تو ای پروردگارم!
در آتش می گذاری روی خوارم؟
مگر ممکن شود روزی بیاید
بر این صورت که خاک آنرا بساید
به سجده رفته است این چهره هرسوی
چرا آتش بسوزاند چنین روی
و یا بر آن زبانی کو ثناگو
موحد بود ، حامد هم دعاگو
و بر دلهای پر تصدیق و اقرار
که تو واحد و غیر از تو همه خوار
همه خاشع به درگاهت روانند
موحد گشته تا حق را بدانند
مگر آتش نهی بر دست و اعضا
که آنها بندگی کردند و امضا
مطیع امر تو هستند و بودند
به وحدانیتت اذعان نمودند
26
گمانم نیست فضلت آنچنانی
خبر هم من ندارم، تو که دانی
کریمی ای خدا بی حد و توصیف
تو برتر، از چنین مدحت، و تعریف
تو می دانی ضعیفم بر مجازات
چه دنیا پر غم و این در موازات
27
ولی این یک بلا یا نا پسندیست
که دورانش چه آسان، بی گزندیست
بقای آن بلا محدود و کوتاه
تحمل دارمش گر چه که جانکاه
ولی آیا چگونه می توانم
بلای آخرت را بر فشانم3
تحمل کی کنم آن نا ملایم
چنین درد و بلا سخت است دایم
اگر در آن شوم روز قیامت
فراری نیست از آن یا سلامت
نه کم یابد ، نه تخفیفی در آن هست
چه ازخشم تو است و بی کم و کست
اگر آنها همه نوعی عذابند؟
زمین و آسمان آن را نتابند؟
چگونه من تحمل می کنم آن
توانم کم، و من از مستمندان
عذابت هم زیاد و هم مبین است
تحمل کی کنم گر آن چنین است
و حال آنکه تو دانی ای خدایم
که من خوار و ذلیل و پر دعایم
عنایت کن بر این محتاج مسکین
ضعیف و ناتوان و بخت مشکین
28
خدایا! آنکه از دل من بجویم
شکایت از کدامین کار گویم
کدامین امر از دردش بنالم
و از رخ دادنش زار است حالم
از آن درد و عذاب پر ز سختی
و یا طول بلا، یا شور بختی
اگر بردی مرا در جمع اشرار
به آتش می نشانی همچو اغیار
جدایم می کنی از اهل تقوا
نهی من را میان اهل بلوا
به فرض اینکه تحمل کرده ام ضجر
چگونه من تحمل ورزم آن هجر
به فرض اینکه عذابت را بتابم
فراقت موجب رنج و عذابم
اگر بر آتشت صبرم زیاد است
کرامت های تو مولا! به یاد است
چگونه ساکن دوزخ بمانم
اگر امید عفوت در نهانم
29
قسم من میخورم آقا و مولا!
به آن عزت که داری رب والا
رها گر می کنی من را ، بکوشم
اگر گویا شوم ، من می خروشم
من امیدم به تو ، مثل همیشه
ندایم دارد از امید ریشه
چنان فریاد من باشد دعا خوان
همانند دگر فریاد خواهان
بگریم بر فراقت همچو یاری
که گم گشته ز من با بی قراری
صدایت می زنم ای رب عالم!
ز من بهتر ، تو دانی درد و حالم
کجا هستی تو ای عارف پسندی
ولی مؤمنان بیحد بلندی
30
خدایا! ای غیاث دادخواهان
تو یار و همره فریاد خواهان
حبیب قلب هرچی راستگویان
خدای انس و جن و دادجویان
اله العالمینی ای خدایم!
تو برتر از چنینی ای خدایم!
مگر در شأن تو این کار و کردار
منزه هستی و شکرت چه بسیار
صدای بنده ای در آتش و زار
به سمعت می رسد در آن گرفتار
مسلمان است و در دوزخ به ناچار
خلافی کرده بدکار و تبه کار
جزایش اینکه باشد قعر زندان
مکافات گناهش از تو یزدان
عذاب آتشت مزه چشیده
ز نا فرمانیش خوبی ندیده
به درگاهت خدا او می خروشد
برای رحمتت او هم بکوشد
صدایت میکند با آن زبانش
چه او توحید گوید در نهانش
21
اللهُمَّ فَاقْبَلْ عُذْرى وَارْحَمْ شِدَّةَ ضُرّى وَفُكَّنى مِنْ شَدِّ وَثاقى ,
پس اى خداى من عذرم بپذير و بر سخت پريشانيم رحم كن و از بند سخت گناهانم رهائيم ده ،
مرا در رحمتت واصل بفرما
هر آنچه خواهشم حاصل بفرما
گرفتارم ز سختی و از بلایا
پذیرا باش عذرم ای خدایا
گرفتارم ز سختی های بسیار
نجاتم ده ، نمانم من گرفتار
بنا بر این اگر عذرم پذیری
و گر رحمم کنی چون بی نظیری
22
يا رَبِّ ارْحَمْ ضَعْفَ َبدَنى , وَرِقَّةَ جِلْدى وَدِقَّةَ عَظْمى , يا مَنْ بَدَءَ خَلْقى وَذِكْرىوَتَرْبِيَتى و َبِرّى وَتَغْذِيَتى , هَبْنى لاِبْتِدآءِ كَرَمِكَ وَسالِفِ بِرِّكَ بى ,
اى پروردگار من بر ناتوانى بدنم ، و نازكى پوست تنم و باريكى استخوانم رحم كن اى كسى كه آغاز كردى به آفرينش من و به ياد من و بپرورشم و به احسان و خوراك دادنم اكنون به همان بزرگوارى و كرم نخستت و سابقه احسانى كه به من داشتى مرا ببخش ،
خدایا! ، من پریشان از مصیبت
تو رحمم کن نجاتم ده ز نکبت
خدایا! رحم کن برمن تو ای دوست
بدن چون ناتوان و نازکم پوست
ضعیفم در جهان ، من ناتوانم
تو رحمی کن به باریک استخوانم
ای آنکه در شروع آفرینش
عنایت داشتی با آن گزینش
بیادم بوده ای ، در جود و اکرام
غذایم داده ای ، روزی و اطعام
طلب کردم ز تو بخشش ، الهی
کریمی تو برایم چون پناهی
از احسانت و لطفت پر که بودی
همیشه شامل حالم نمودی
23
يااِلهى وَسَيِّدى وَرَبّى اَتُراكَ مُعَذِّبى بِنارِكَ بَعْدَ تَوْحيدِكَ وَبَعْدَمَا انْطَوى عَلَيْهِ قَلْبى مِنْ مَعْرِفَتِكَ , وَلَهِجَ بِهِ لِسانى مِنْ ذِكْرِكَ وَاعْتَقَدَهُ ضَميرى مِنْ حُبِّكَ وَبَعْدَ صِدْقِ اعْتِرافى وَدُعاَّئى خاضِعاًلِرُبُوبِيَّتِكَ ,
اى معبود من و اى آقاى من و اى پروردگارم آيا تو به راستى چنانى كه مرا به آتش عذاب كنى پس از اينكه به يگانگيت اقرار دارم و دلم به نور معرفتت آباد گشته ، و زبانم به ذكر تو گويا شده و نهادم به دوستى تو پيوند شدهو پس از اعتراف صادقانه و دعاى خاضعانه ام به مقام بنده پرورى و ربوبيتت ؟
خدایم ! سیدم ! پروردگارم!
به غیر از این بدور از انتظارم
چرا باور کنم ربم! تو روزی
عذابم می دهی من را بسوزی
پس از اقرار من ، اینکه یکی تو
و یا روحم ، و ایمانم شدی تو
پس از اینکه دلم پر گشته ایمان
ز نور بینشت ، آن نور رخشان
و بعد از اینکه گویا شد زبانم
ز شکر و یاد تو پر شد نهانم
و بعد از اینکه عشقت شد نهادم
که تو شاید رسی روزی به دادم
ربوبیت که داری رمز تحسین
فروتن گشتم و خاضع و مسکین
چگونه می شود باور کنم من
در آتش می نهی من را چو دشمن
24
هَيْهاتَ اَنْتَ اَكْرَمُ مِنْ اَنْ تُضَيِّعَ مَنْ رَبَّيْتَهُ اَوْتُبْعِدَ مَنْ اَدْنَيْتَهُ , اَوْ تُشَرِّدَ مَنْ اوَيْتَهُ اَوْ تُسَلِّمَ اِلَى الْبَلا ءِ مَنْ كَفَيْتَهُ وَرَحِمْتَهُ ,
بسيار دور است ! تو بزرگوارتر از آنى كه از نظر دور دارى كسى را كه خود پروريده اى يا دور گردانى كسى را كه خود نزديكش كرده ، يا تسليم بلا و گرفتارى كنى كسى را كه خود سرپرستى كرده و به لطف پروريده اى ،
بعید از تو، تو والاتر ، از آنی
که نان پرورده را ضایع بدانی
ویا خود خوانده ات را هم به آسان
ز خود رانی، خدا، در وقت بحران
بعید است اینکه روزی ، یا زمانی
ز خود آنکس که جا دادی ، برانی
و یا او را گذاری در بلایا
پس از رحم و کفایت، ای خدایا!
25
وَلَيْتَ شِعْرى يا سَيِّدى وَاِلهى وَمَوْلاىَ اَتُسَلِّطُ النّارَ عَلى وُجُوهٍ خَرَّتْ لِعَظَمَتِكَ ساجِدَةً , وَعَلى اَلْسُنٍ نَطَقَتْ بِتَوْحيدِكَ صادِقَةً وَبِشُكْرِكَ مادِحَةً , وَعَلى قُلُوبٍ اعْتَرَفَتْ بِاِلهِيَّتِكَ مُحَقِّقَةً وَعَلى ضَماَّئِرَ حَوَتْ مِنَ الْعِلْمِ بِكَ حَتّى صارَتْ خاشِعَةً , وَعَلى جَوارِحَ سَعَتْ اِلى اَوْطانِ تَعَبُّدِكَ طاَّئِعَةً وَاَشارَتْ بِاسْتِغْفارِكَ مُذْعِنَةً .
و كاش مى دانستم اى آقا و معبود و مولايم آيا چيره مى كنى آتش دوزخ را بر چهره هايى كه در برابر عظمتت به سجده افتاده ، و بر زبانهايى كه صادقانه به يگانگيت گويا شده و سپاسگزارانه به شكرت باز شده ، و بر دلهايى كه از روى يقين به خدائيت اعتراف كرده اند و بر نهادهايى كه علم و معرفتت آنها را فرا گرفته تا به جايى كه در برابرت خاشع گشته ، و بر اعضاء و جوارحى كه مشتاقانه به پرستشگاهايت شتافته و با حال اقرار به گناه جوياى آمرزش تو هستند .
خدا!، مولا!، تو ای پروردگارم!
در آتش می گذاری روی خوارم؟
مگر ممکن شود روزی بیاید
بر این صورت که خاک آنرا بساید
به سجده رفته است این چهره هرسوی
چرا آتش بسوزاند چنین روی
و یا بر آن زبانی کو ثناگو
موحد بود ، حامد هم دعاگو
و بر دلهای پر تصدیق و اقرار
که تو واحد و غیر از تو همه خوار
همه خاشع به درگاهت روانند
موحد گشته تا حق را بدانند
مگر آتش نهی بر دست و اعضا
که آنها بندگی کردند و امضا
مطیع امر تو هستند و بودند
به وحدانیتت اذعان نمودند
26
ما هكَذَاالظَّنُّ بِكَ وَلا اُخْبِرْنا بِفَضْلِكَ عَنْكَ , يا كريمُ يا رَبِّ , وَاَنْتَ تَعْلَمُ ضَعْفى عَنْ قَليلٍ مِنْ بَلاَّءِ الدُّنْيا وَعُقُوباتِها وَما يَجْرى فيها مِنَ الْمَكارِهِ عَلى اَهْلِها ,
چنين گمانى به تو نيست و از فضل تو چنين خبرى به ما نرسيده ، اى خداى كريم اى پروردگار من ، اى خداى كريم اى پروردگار من و تو ناتوانى مرا در مقابل اندكى از بلاى دنيا و كيفرهاى ناچيز آن و ناملايماتى كه معمولاً بر اهل آن مى رسد مى دانى ،
گمانم نیست فضلت آنچنانی
خبر هم من ندارم، تو که دانی
کریمی ای خدا بی حد و توصیف
تو برتر، از چنین مدحت، و تعریف
تو می دانی ضعیفم بر مجازات
چه دنیا پر غم و این در موازات
27
عَلى اَنَّ ذلِكَ بَلاَّءٌ وَمَكْرُوهٌ قَليلٌ مَكْثُهُ يَسيرٌ بَقَّائُهُ قَصيرٌ مُدَّتُهُ , فَكَيْفَ احْتِمالى لِبَلاَّءِ الاْ خِرَةِ وَجَليلِ وُقُوعِ الْمَكارِهِ فيها , وَهُوَ بَلاَّءٌ تَطُولُ مُدَّتُهُ وَيَدُومُ مَقامُهُ وَلا يُخَفَّفُ عَنْ اَهْلِهِ , لاِنَّهُ لا يَكُونُ اِلاّ عَنْ غَضَبِكَ وَاْنتِقامِكَ وَسَخَطِكَ وَهذا ما لا تَقُومُ لَهُ السَّمواتُ وَالاَْرْضُ , يا سَيِّدِى فَكَيْفَ لى وَاَنَا عَبْدُكَ الضَّعيفُ الذَّليلُ الْحَقيرُ الْمِسْكينُ الْمُسْتَكينُ !
در صورتى كه اين بلا و ناراحتى دوامش كم است و دورانش اندك و مدتش كوتاه است ، پس چگونه تاب تحمل بلاى آخرت و آن ناملايمات بزرگ را در آنجا دارم ، در صورتى كه آن بلا مدتش طولانى و دوامش هميشگى است و تخفيفى براى مبتلايان به آن نيست ، زيرا آن بلا از خشم و انتقام و غضب تو سرچشمه گرفته و آن هم چيزى است كه آسمانها و زمين تاب تحمل آن را ندارند ، اى آقاى من تا چه رسد به من بنده ناتوان خوارناچيز مستمند بيچاره !
ولی این یک بلا یا نا پسندیست
که دورانش چه آسان، بی گزندیست
بقای آن بلا محدود و کوتاه
تحمل دارمش گر چه که جانکاه
ولی آیا چگونه می توانم
بلای آخرت را بر فشانم3
تحمل کی کنم
شاعر درخواست نقد دارد
ارسال پیام خصوصی
عليرضا حكيم
دانیال فریادی 
مهرداد مانا
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
محمدرضا آزادبخت
عباسعلی استکی(چشمه) 
محمد گلی ایوری 
مناجاتی زیبا و شورانگیز
زاد روز فخر عالم امکان
عدالت گستر جهان
حضرت امام زمان(عج) مبارک