پس از تو

این گریه های نم نم بی صدا کجا
ما در خم کوچه های غم و شما کجا؟

وقتی تظلّم ما را به کسی خیال نیست
دیگر چرا مهم که تو کجا و خدا کجا؟

گفتی که مرحم اندوه آدمیست، شعر
گفتم مرا و این همه شعرم ،شفا کجا؟

گفتی گمان ز یاد میبری این بغض بسته را
گفتم ببین به اشک پس از تو،...جفا کجا؟

از هرچه مرا که هست گفتی ز یاد برده ای؟
از هرچه تو را که نیست گفتم،...پس وفا کجا؟

دردی که هست را چه حاجتی به گفتگوست
حرفی که نیست را به پنهان و خفا کجا

آری که مرحم اندوه آدمیست، شعر
ما را ز غزل های بی سروپا،...جدا کجا؟