کوه کن

ای که در دولت دل موی تو را بنیاد است
چاره اندیش که در کشور ما بیداد است

رو ز اغیار نهان گیر و به دستش مسپار
زلف خود را که رها گشته چنین بر باد است

دل به سختی نزن و چاره به هر تیشه مکن
دل مجنونِ من ار رو بکند فرهاد است

هرچه غم بود مرا از تو تغزُّل شد و شعر
گوییا شعر منم بر تو اثر ننهاد است

چاره ات رفتن و دل کندن و دل بردن بود
همه گفتند گمان ،شعر تو را ایراد است

"گوش گر گوش تو و ناله اگر ناله ماست
آنکه البته به جایی نرسد فریاد است"