دنیای زشت

سراینده:علی اکبر فلاحی
پاره ای از مثنوی دنیای زشت
کتاب شراره های نور

تا کی به خار دنیا جان در بلا سپارم
درخلوت و سکوتم چون ابر غم ببارم

تا کی دو دیده بندم بر کار زشت دنیا
براین همه دروغ و رنگ و ریای پیدا

تا کی به روی دنیا چون ابلهان بخندم
درهای شادی اش را بر روی خود ببندم

تا کی خورد به قلبم ،هرلحظه تیغ تیزی
از دست مهربان هردوست عزیزی!

تا کی به خود بگویم خوبی به دجله انداز
یک لحظه بر حساب یک خوبی ات مپرداز

تا کی به خود بدوزد کام و زبان ما را
(با دوستان مروت،با دشمنان مدارا)
.
.

آخر چرا خدایا تنهاترین سکوتم
ره می برد به ناله یک لحظه در قنوتم

مارا سحر نباشد حالی دگر نباشد
جز پاره پاره گشتن دل را ثمر نباشد

جز پیر و کورگشتن عاید نباشد از غم
چیزی نباشد از او جز دیده های پر نم