« جهل » غم را آورد (زلال عروضی قافیه دار پیوسته)

داغتر باید دید

عشق را جور دگر باید دید

عشق یعنی:  روح و جسم و ذهن در یک آینه

روزها نیـز قمـر بایـد دیـد

بیشتر باید دید

آبشاری گشتیـم

موج در چشمه ی جاری گشتیم

ریز ریزک، نرم  خواهد  شد  قلوب  ِ سنگ ها

بی خیال  از آه و زاری گشتیـم

نو بهاری گشتیم

داغتــــــــــر بـایـد گفت

خبـــــر ِ باغ  ِ «توهّــم» که شکفت

و گمانـــی کــــه همه دیــد  ز اوّل حــق بــــود!...

چون«یقین»، پوسته ی تن را سُفت

اصل  ِ «انگار» آشفت

عقل را باید خورد

هوش را بر شکم   ِ عـشق سپرد

آبـــروی   هـــر چـه  در  ســرّ   عیان  شد   بـُردنـد

بــاری، ایـن دفعـه نبــایـد آزرد

«جهل»،غم را آورد