دخترک...

به نام او
***

در بغض و گریه هاش غزلهام جان نداشت
اینبار مادرش غم ِیک لقمه نان نداشت

اینبار خانه خانه ی غم بود و دخترک
با ماه ِتوی ِحوضچه،ماهی که جان نداشت

از غصه هاش گفت و کنارش به خواب رفت
در خواب دید ماه دگر آسمان نداشت

حس کرد در پناه ِغزل هست و بی رمق
دنبال ِمادریست که دیگر زمان نداشت

دیوارهای قلب ترک خورده ریخته
انگار هیچگاه شبی مثل ِآن نداشت

نابود شد میان ِهیاهوی ِخاطرات
فصلی که هیچ فاصله ای تا خزان نداشت

باران گرفت و باز در آغوش ِکوچه ها
از حال رفته بود گلی باغبان نداشت

خاموش خیمه ای زده در مرگ قطره ها
خاکستری که سوخت و دردش بیان نداشت

ای کاش پا به پاش قلم می نوشت کاش
تدبیر ِبهتری که به غربت نشان نداشت

در های و هوی ِعشق و نگاهی که یخ زده
این شعر مُرد و قافیه دیگر توان نداشت

#خدیجه_حلیمی 94/11/8

***