سایه ای خاموش

اینک
بر می گردم
از پشت پلک های خسته جهان
و طغیان های خویش را
در سایه ای خاموش
کنار ستون های وسوسه
خواهم یافت
شاید
میان تمام حرف های بی ترانه
که پا می نهد
بر بام پاییز
حرفی باشد
تا از رنگین کمان عاطفه
با نبض صدایمان
عبور کند
در حوالی شب
سوسوی نگاه های آشفته
که همچنان
بر شانه های خسته و بی طافت
خواهد ماند
پرتاب می شوم
درون شب هایی تار و تاریک
ای گرد و غبار های نشسته
ای اقاقی های صف کشیده
در جاده های متروک
میان رگ های جهان
کابوس های گسسته ای
در گذر است
راز پرندگانی کوچک را
یاد آوردید