آخرین شب زمستانی(ترجمه ی آزاد)

..گلهای سپید وحشی را در آغوش عصری برنزی از دشت آتش چیده ایم در تپش خونالود قلبها میمیریم، درین مسیر بی انتها آیا تو اسیر دیرباز خاکستر و وهن بیدار خواهی شد؟! آرامگاه عشق، آبیست در سگالش وهم درین واحه ی غریب با جامهای آکنده میرویم، درین سکوت مطلق.. که اشک سروده میشود آیا تو اسیر دیرباز خون، بیدار خواهی شد؟! با پرواز آهنگهای سرخ، شمع کوچکی لرزید در کوههای دور هنگامی که پوشیده از سردترین برفند ماه می تابد در نور ستاره ی آخرین شب زمستانی با رقصی سحرامیز جفتی شبپره، آزادی را، به مسلخ خورشید برده اند آیا تو اسیر تن روزی، آزاد خواهی شد؟!.. » شعری از Alessandro Francesco Tommaso Manzoni »