نگاه غم

هزار بار شدم منتظر

هزار بار دیگر

زدشت دامن تو

 یک نگاه غم چیدم

میان اینهمه غم

تا سحر که شب برود

طلسم خنده زلبهای خویش برچیدم

هزار قطره فرو بردم از نگاه خود در خاک

بسی که بوسه زدم بر نگاه تو در خواب

هزار قصه شروع کردم از برای دلم

که ختم قصه من

باز غم گشود والم

و چون رسید زمان فراغتم از خواب

هزار بوسه زدم روی ماه را در آب

هزار بار کشیدم بدوش خو زنجیر

ولیک قطره ی  اشکی ز ابر ها نچکید

میان فکر خودم کوره راه ها جستم 

ولی سحر برسیدٌ

ورنگ سایه فرو رفتٌ

در میان اینهمه شعر

تمام هستی من بانگاه خاموش اش

برای بار دیگر

در طلاطم امواج

به غم نشست و من

به کوره راه نگاهم

میان اشک ترم

خیس و خیس شوم