مرغِ آمین

سینه ام ازغصــهْ سنگین گشـــــته آه
باهجـــــــومِ دردْ٬ غمـگیـــــن گشــــــته آه
مثلِ فرهـــــادی که بعـداز نبشِ کــــوه
باخبــــــر از ظلـمِ شیـــــــرین گشــــته آه
زار ْ٬ همچــــــون بلبــــلِ ســـــرگشته ای
بی خبــــــر از یــارِ دیــــــرین گشـــــته آه
این زِتقــــــــدیرم که هـم در آسیـــــــاب
سختیم چون سنگِ زیرین گشته آه
دورم از هـــر خیــر و مِهــــر و عاطــفه
چون خطاکاری که نفــرین گشته آه
هــــــــرچـــه می جــــویم ٬نمی یابم اثر
چون نهان آن رویِ سیمین گشته آه
استجــــــابت در دعـــــایش گُم شــــــده
اوکـــه دور ازمُــرغِ آمیـــــن گشــــته آه
روزوشب هایش شــــده لبـــریزِ اشک
ای دریغـــــــــــــا٬دردْآذیــــــن گشــــــــته آه
بهــرِحــــــامی دلخــــوشی دراین زمان
خاطــراتِ خـــوبِ پیـشین گشـــــته آه
خیس چون سیمایِ باران خورده ای
ازسرشــکِ دیـــــده بالیــــــن گشــــــــته آه