یک کربلای وااااقعا تشنه!!!

جای تو هرشب بوسه میچینم
از انتھایِ تلخِ سیگارم
وا رفتہ ام چون عنکبوتی کہ ...
در حبسِ تاری کنجِ دیوارم
همچون خمارے کہ مدامش ریخت
آوارِ دنیا یک سره بر سر
خشکیده خودکاری کہ کاری نیست
جز قتلِ عامِ واژه بر دفتر
یک کربلایِ واقعا تشنہ !!!
پاکوبِ شِمرم، زخمیِ دردات
مے میرم از تو، غرقِ طوفانِ
دریایے از اوهامِ این حالات
مے میرم از ابیاتِ تلخی کہ ...
هی می سُرایم در تب و هذیان
کِی و کجایش را نمی دانم
مے میرم از تو ظهرِ تابستان
من مُرده ام از روزِ سردی کہ ...
انداختم در چاهی از غصہ
مے میرم از سنگیه این راوی!!!
" ما " را نمی خواهد تہِ قصہ
***
دلگیرم از هر چه میانِ ما ست
از این شب و تنهاییِ منفور
از این همہ بدبینیِ مفرط
من را تباهید انتھایِ گور
***
انگار... نہ... حتما پریده باز
رنگِ امید از بومِ نقاشی
یک حوضکِ سرشارِ از سمی ،
یک ماهیِ مُرده تہِ کاشی
حرافہ ھایِ مغزِ بیمارم!
من از جهانِ بی کسی سیرم
دکتر نمیخواهم، نمیخواهم، نمیخواهم
از دردِ بی دارو زمینگیرم
هویتی مجھول در دنیا
من در ضریبِ " بیخودی " ضربم
هر شب بہ صد دردم سرِ جنگ ست
کم نیست این پیکار با قلبم !!!
در هر طریقی راه می رفتم
سر در گریبانی بہ هر کنجی
ای قھرمانِ قصہ هایِ من
کو؟ پس کجاست اسطوره ی منجی ؟
***
هیچ است نیچه، هیچ تر " هیچ" ش
رؤیایِ پروازی بہ سر دارم
ای بی خدایان! من خدایِ تو...
تصویرِ یک منصورِ بر دارم
صبری نمی مانَد کہ میبینم
از دودمانِ سردیِ چوبم
ای خالقِ من! اشتباهی شد
من شاعرم اینجا، نہ ایوبم
من با زبانِ تلخ: غمگینم
تبخیرِ ماتم، زهر باریدم
من با تمااااامِ نا امیدی ها
بر سنگِ قبرِ زندگی ........
حــــــامد خـنجـــــــــری عــیدنک