مستانه توهم خورَد،
آن قطره که از دور
چو درویش آید!
تسلیم تزلزل شود
آن کوه
که از محنت و غم
بر حذر آید ........
برسد سروِ تجسس،
دمِ آفاق،
پس کجا،محو تماشای ستاره،
تو چنین گم گشتی!
منِ گریان
لب آن حجره ی هجران
سپرِ خاطرِ عصیان شده ام!!
تو کجائی که بخوانی قلم و
رشته ی افکار من آباد شود.....
تو که خود بند زنِ
عمرِ شکستن بودی
به کجا در هوسِ باد دویدی؟
آنه از دست تو افتاد و شکست .................
تو مرا غرقِ تمنا
به خفقانِ جهنم بنشاندی ....
دافه ی غم
بر خلفِ وصلِ تو آمد ..
شرم کند حجب و حیایم
که بگویم:
باز آی .....
چه کند دل که تو را
رامگَهِ رعدِ جنون میداند ......
همه تن داد شوم
شِبهِ غریوِ شبِ آواز شوم
که تو را باز بخوانم
باز آی ..............................
آنه
مژه برکِش، از آغوش مژه!
توهم نای ندارد دیگر
که کند ریشه کَن این داغِ حقیقت ...
آنه
درد دارد نبض زمان
که چنین بی سپرت می بیند .........................................
ای منِ من
تو که بودی که چنین
شَبَهِ تار ِ
شبِ حار شدی ..................
که بودی ...؟
قطعه ی ای ترکی تقدیم به نگاهِ مهرتان :
آتشلر
آیدین سولار
گجه گوندوزلر
سنه،سن سیز
آغلایر لار ........................
من سیزلمه، سن سیز منی .......
داغلار آشان بو آن
سل لر اوچان بو آن
سوزلر آتش کیمی
اوت چالار بو آن
نجه من سیز
سن سیز لمیرسن؟ ..........
فغان .....
با احترام: پرســـــتو پورقربان (آنــــــــه)