کهنه درختی تکیده

در سرزمین بی کس ما نیست داوری تا کی به جای رونق شادی،بدآوری هستم ولی هوای نبودن گرفته ام در قحطی کویر نبود دلاوری غرقم میان سایه ی شبهای بی کسی خورشید من دوباره طلوع کن ز خاوری دیوان خاطرات خودت را ورق بزن شاید مرا دوباره به یادت بیاوری ایمان به عشق با تو به پایان خود رسید دستام خالیند و نماندست باوری روحم بسان کهنه درختی تکیده است دیگر نمانده است نشان از تناوری راه مرا تلاطم دریا رقم زدست هستم بسان تکه ی چوب شناوری بر موج خیز سیل حوادث نشسته ام کو ساحلی و دست پر از مهر یاوری امید در هوای دلم پر نمی زند در سرزمین بی کس ما نیست داوری ... م.ن.خیال