شاخه ها ترد

از یاد رفتگانیم ما را ز یاد بردند
نقش قدیم ما را از قلب خود ستردند

دلهایشان ندانم از جنس چیست؟ گویند
در اندرون آنها سنگریزه های خُردند

در شهر آدمک ها ما را گذار می بود
آنها که آدمک هم ما را مگر شمردند

دزدان شهر خود را بر چشم خود نهادند
عیسی ناصری را بر دشمنان سپردند

بر نام اسم اعظم خط سیه کشیدند
با اهرمن نشستند دستان او فشردند

این آسمان ابله سیلی نکرد جاری
سیل دروغ اما دلهای ما فسردند

نان آوران طفلان تا زیر خاک خفتند
اشک یتیم دیدند مال یتیم خوردند

در دست ما شکستند این جامهای خالی
در جامهای آنها ته مانده های دُردَند

ماه و ستاره امشب در آسمان نباشد
در پشت آه رفتند یا غصه دار مردند

از باد و برف و باران خوفی نبوده ما را
تو خالی اند اینها چون شاخه های تُردند