سفری به هیچستان

در بیشه زارهای سکوت برهنه پا به سوی هیچستان روانه ام...

درون کوله بارم را پر از عشق میکنم

                    برای چشم به راهان مانده در عبور...         

وبه آنان که زخم خورده ی انسانند...

                               محبت را هدیه می کنم...       

                      همسفر من ...آیینه ی من است...

                        تا بودنم را مدام یا آوری کند...   

                     اینجا هوای آسمان کمی ابریست...

                  سکوت مه مرا در خود حل می کند...

                و شولایی بر عریانی تن من می شود...

             نم نم باران زمزمه گر لحظه ای من است...

                        در میان راه خسته که می شوم ...

                                 تکیه بر یاد تو می کنم...