سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

شنبه 3 آذر 1403
    22 جمادى الأولى 1446
      Saturday 23 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        شنبه ۳ آذر

        فروغ

        شعری از

        عباس زارع میرک آبادی

        از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

        ارسال شده در تاریخ جمعه ۴ ارديبهشت ۱۳۹۴ ۱۲:۴۷ شماره ثبت ۳۶۳۷۲
          بازدید : ۳۲۰   |    نظرات : ۳۳

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

        فروغ
        چون كه  خورشيد  آمد اندر در  آسمان
                         جملگي   اجرام     عالم     شد    نهان
        چون   فرو  شد آن  پس   كوه    بلند
                        ديگران    پيدا    شدند  با   نور   چند
        باز  روز  آمد  پس  آن   تيره    شب
                         باز   گرديدند   نهان    نوران    شب
        اين  چنين   خورشيد  تكتازي   نمود
                         با  جهان هر  روز  وي   بازي   نمود
        ديگران    را   بس   حقير    انگاشت او
                        نور   خود    را   برترين     پنداشت او
        طعنه ها  هردم  زد او  بر   نور  ماه
                         كه  اي   تو  را  هستي بود از  نور  ما
        گاه   ‌ گفتا   از  ستاره  در   جهان   
                        نور   او  اندك    شمردش    آن  زمان
        عاقبت   يك  روز   ماه  از   روبرو
                           در  قرار  آمد      زمين    و  نور   او
        آن زمان  تاريك  شد   كل    جهان
                            اين   چنين   خورشيد   آمد  در فغان
        ماه گردون  پس  سخن  آغاز  كرد
                            سالها     تحقير   خورشيد   باز  كرد
        گفت آري  نور من از  نور  توست
                           هرچه دارم   روشني  از روي توست
        بي رخ  تو  اين  زمين   تاريك  باد
                           تار  بين  هست    و نيست باريك باد
        گرچه خورشيدي تونزدم اين زمان
                           ليك   همچون    ذره ايي  در  آسمان
        گر كه  نور   آن   ستاره  كم  بود   
                        فاصله   خود   عامل  اين  كم   شود
        صد  هزاران سال  پيمودست  راه   
                         تا   ببيني    نور    او  در  يك    نگاه
        صد هزاران چون تو آمد در وجود    
                      گر  ببيني     نور   آن  كردي  سجود
        گر كه چشم دل گشايي در  جهان     
                       صد ز  خود    برتر   ببيني  اندر  آن
        در  جهان   آدمي،   گاهي    چنين       
                     آن يكي خورشيد  و  ماه  گرديده اين
        خود ستايي مي كند خورشيد سان     
                      نور   ما   باشد   چنين    يا  آن چنان
        خود  نمي داند  كه  بسيارند  كس        
                     بهتر  از  او  ليك  ظاهر  همچو  خس
        گر   به  نزديكش  فروزان   آمدي           
                   از    چنين   نوري  تو  حيران  آمدي
        عاقبت از اين جهان هست ونيست      
                       رخت  بر بنديم و  مي گرديم  نيست
        هر چه  اندر  ذات   ما   آمد  پديد     
                        ذره ايي  باشد  كه  از  او آمد به ديد
        كي  بود  مستي  بدون آن شراب    
                         كي  رطوبت  مي شود   بي ذات  آب
        آيتي ما  بوده ايم  از  آن  وجود       
                       ورنه خويش ما  چه باشد در  وجود
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        2