قصه ی مداد و چراغ ِ گردسوز

قصه ی مداد و چراغ گرد سوز

من بودم وُ
برادرم بود
و برادر ِ دیگرم
شب بود
و وقت ِ خواب
اما پدر
با این که سواد نداشت
از ما
تکلیف ِ فردا را خواست
که نشانش دهیم
ما
بی آنکه اندیشه کنیم
او نمی تواند بفهمد
که ما
مشق نوشتیم یا نه
همگی
از ترس گفتیم
ننوشتیم
او با اینکه خسته بود
نشست
تا ما
دور شعاع ِ نور ِ همین چراغ
مشق فردا را بنویسیم
دفترها را بیرون آوردیم
ورق زدیم
تا صفحه ای سپید پیدا کنیم
وقتی دفترها آماده شد
نوبت به مداد رسید
برادر بزرگم
یک مداد داشت
که مغز نداشت
برادر دیگرم مداد نداشت
من هم
همه ی مدادهایم را
در مداد بازی
باخته بودم
پدر نگاهی به ما کرد
که چرا نمی نویسیم؟
گفتیم مداد نداریم
پدر عصبی شد
که چرا مداد نداریم؟
ما
در حالی که ترسیده بودیم
لکنت گرفتیم
مادر
وقتی احوال پریشان ما
و عصبیت ِ پدر را دید
جلو آمد
و پرسید چی شده است
ماجرای نداشتن مداد
برای مادر گفته شد
مادر در حالی که
دستی بر سر و روی ما می کشید وُ گفت
من یک تکه مغز
یا زغال مداد در صندوق دارم

رفت و در ِ صندوق را باز کرد
مغز یا زغال مداد را آورد
و آن را
در مدادی که مغز نداشت
داخل کرد
بعد با نخی
نوکش را به بدنه ی مداد محکم کرد
و آنگاه
به ترتیب
یکی یکی
مشق هایمان را
با مشقت نوشتیم
و بعد خوابیدیم

احمد پناهنده ( الف. لبخند لنگرودی )