کاش میشد ...

کاش میشد خندید

و به تنهایی شب فکر نکرد

و به پایان زمان چشم ندوخت

و از این بغض نفس گیر درون خالی شد

و از این غربت دلگیر زمان عاری شد

کاش میشد بویید

گل نشکفته ی احساس تو را در دل شب

و رهانید همه خانه ی دل را از غم

که پر از جای پر از خالی توست

و قدم زد همه شب تا لب دریاچه ی دل

و کمی کندتر از روی دقایق رد شد

کاش میشد بوسید

ذره ذره، همه ی باران را

به امیدی که زمانی به رۥخت می بارند

قطراتی که همه نام تو را می دانند

و فقط لمس دو چشمان تو را میخواهند

کاش میشد بوسید

کاش میشد بویید

کاش میشد خندید