خارها گل نشد (غزل)

در  سر كوچه ي   نـاشُـكــر ،  خيـابان خشكيد

تـا  رسيـدم   لب  دروازه  ،  بيـابـان   خشكيــد

يـأس بـارانــي  تـرديـــــــد    محبّت  را   كُشت

آهي  آتـش  نـزده   لقمه ي  ايــمان  خشكيـد

تـا خـدا  رفت  بشـر ، ليك   ادب  را  گم  كــرد

مَلك الموت  پُـر از گـُـل  شد و  انسان خشكيد

سِس   بي ريشه   دل اطلسي ام  را  سوزاند

درد  از  حدّ  برون گشت...  وَ  درمـان  خشكيـد

قلب  اولاد  چـمن   بستـر  نـامـرغـوبــــي ست

خارها  گـُل  نشد  آن سوي  گلستان  خشكيد

خواب   ديـــدم   حَرَمي  پـُر  شد  از  آه  آهـــــو

كه  ازين  آتش  دل   نصف  خراسان  خشكيـــد

جـز  عَـرَق  در  دل  نـاكام   مـن  بايــر  نيست

آنچه را  كاشته بودي   همه  قربان ! خشكيد !