بی نام

من آن بی راهه بی روح نیستم
نبض یک پروانه شدنم
روحم در افسار نیست
رگهایم جوشانند از سهم یک انتظار
موهوم نیستند آرزوهای من!
باغ سنگی نیستم
من زنده ام
با شقایق ها
با گرگ ها
من بوی خوب وحشت یک حس تازه
یا که مرگ یک اضطراب زردم
به روح بی جان خطاکارت بگو
من خوشه های درخت تنهایی را خواهم چید
و گیلاس,لبخند و آزادی می نشانم
نوت های موسیقی را از بند آزاد میکنم
ایستگاه خفتگی را باز و درخت سعادت را نشان می دهم
قطار ابدیت پیوسته پویاست
هیچ ایستگاهی نیست جز خوشبختی
به زنگی من می رسند خواب های شیرین
زنان آواز می خوانند می رقصند زیباه واز لبخند شیرین شان سیب می چینند
دوباره شکوفه های جوانیم خواهند رویید
سبز شدن شیرین است
گنبدی نیست که مرا دار بزند
یا که روی گلهای نرگس چادر سیاهی بزند
وپس از اندک لحظه ای تلخ
آزادی را می بینم