باخت لیلی

شبی مهتابی از شرم تنهایی
به هوای بی خیالی و ساعتی آزادی
مست و غزلخوان گذشتم از کوچه ای
بدنبال یافتن رویای زیبایی
دیدم
در تاریکی آنشب رویایی
بسرعت باد گذشت از کنارم
چهره ای چون قرص ماه
از نژاد آریایی
زود بیرون شدم از حال خودم
انگار جنینی بودم در شکم مادر و
اکنون متولد شدم
آفتاب که طلوع کرد و
از راه رسید روز
بر نهال دل خشکیده ام زدم آبی و
از پی لیلی زمانه مجنون شهر شدم
افسوس از من گریخت عشق و
آن معشوق امروزی
به عقد گنج قارون درآمد
فصل ها گذشت از آنشب و
من
به تاوان باخت لیلی
آواره صحرای خیال شده ام ..

شاعر : عبدالله خسروی (پسرزاگرس)