شاعرم رنجورم زندگی باید کرد من بر این مجبورم

من کویرم آری

تو بیا باران باش

فارغ از کوچکی ام فارغ از کم دلی ام

فارغ از غم هایم تو بیا مرحم باش

من چه تنها ماندم با همه صحرا ها

با موازی رود ها با غبار و دود ها تو بیا همدم باش

من غریبم اینجا با همه آدمها

با دلم دلشادم شعله ی فریادم

در زمین نایاب است ورنه من فرهادم

رنج ها از من دور کنج خلوتگاهم

من لطیفم حساس ؛بر خودم آگاهم

پس مراقب باشید نشکند احساسم

شاعرم رنجورم

از پلیدی دورم گرچه گاهی گویند

من کمی مغرورم

عزتم را گویند

مردم بی عزت

زندگی باید کرد

من بر این مجبورم

رنج مردم بردن سهم ما شد انگار

شد شبم چون روزم در میان افکار

زندگی باید کرد

 من بر این مجبورم