نیمه شـب از کوچه آمد یک صـدا
باخودم گفتم چه باشــــدای خـــدا
لحظه ای آنجــــــا نظــــر انداختم
پیــــــر بودیا که جـوان نشــــناختم
ازصدای خِس خِسِ در سـینه اش
یاکه دســـــتانِ سراسرپیـــنه اش
پیـــــــرمردی در نظر آمـــــد مـرا
با خودم گفتم کـــــه او دیـــگرچرا
حال، او را اســـتراحت لازم اسـت
دردبر جــــان و تنِ او حاکم اســت
لیک دیدم یک جوانِ خسته است
از خجالت صورتش را بسته است
گفتـــمش کارِ تــــو با عـــــزّت بُوَد
پـــــولِ با زحمت، چه بالـــذّت بُوَد
کارِتـــــــو ، دارد ثوابِ بیشــــــمار
فکرِ بَد ، در ذهنِ خــود ،هرگزنیــار
دســـــتهایت لایقِ بوســیدن است
افتخار ، این جامه را پوشیدن است
کار، کاراست ، گویمت تنهـــا همین
سعی کن باشی به کارَت بهـترین
گفت این پوشیدن از ناچاری اَست
ازخجالت نیســت ، از بیماری اَست
حــال گویم دوســــتان با یک کلام
می گذارم من ، به آنان احتـــــــرام
دســـــــتهایِ رفتــــگر را دیده ای؟
یـــــا،کلامِ پُرغَمَش، بشـــنیده ای؟
با وجـــــــودِ مشـــکلاتِ بیشــــمار
ازکســـــی ، آنان ، ندارند انتــــــظار
کُن تأمّل ، گـــــــر نباشـــــــد رفتگر
بین چه می آید به حال و روزِ شهر
با شــــــرافت ، مهربان و اســــتوار
می دهــــد پاکیـزگی را انتشــــــار