رفتگر

فرش می سازد زمین را

پینه بسته دستهای پیرمردی، درسحرگاهان
زمانی را که درخواب است هنوز، چشمها آسودگان

فرش می سازد زمین را

 آنکه با خود می برد انبوه برگان خزان را
 یادمان خاطراتی را که با خود می برم هرجا

 فرش می سازد زمین را

درسحرگاه زمستانی که سرداست، ناگزیر است
گرم سازد هردودستش با دهان ،مردی که پیراست

من دراینجا کفش برروی فرش زیبا می نهم آسان
که خاک آلود دیروز است وامروز،فرش آلود, نادان