(1)
\"وقتی دبیر خوشگل باشه!\"
(نامه ی لو رفته ی یک محصّل وفادار به معلّم فداکار!)
آقا، اجازه، می شه ما این جا فدا شیم؟!
تا غرقِ گرد و خاکِ دستخطّ شما شیم؟!
می شه بشیم گچ لای انگشتاتون ، آقا؟!
تخته سیا رو پر کنین، تا ما فنا شیم؟!
می شه بشیم گرد و بشینیم رو کُلاتون؟!
محکم بتکّونین ما رو ، پخش هوا شیم؟!
آقا، اجازه؟! می شه ما مبصر شیم امروز؟!
هر وقت دلمون خواست بگیم برپا و پا شیم؟!
زنگای تفریحم می شه توی کلاس موند؟!
ما دلمون می خواد همه ش همین جا باشیم!
آقا، کلاس \"پیش\" و \"غیر ِ پیش\" نداره
عصرا چرا با اوّلا این جا نباشیم؟!
دکتر می گه قلبم مث ِ دیکته م ضعیفه
می شه ما شاگرد ِ خصوصیّ ِ شما شیم؟!
آقا ، اجازه؟! اوّل تیره ، چطوری
سه ماه ِ تابستونو از شما جدا شیم؟!
تابستونا کجا کلاس می ذارین آقا؟!
استخر؟! اجازه؟! می شه ما تخته شنا شیم؟!
***
(2)
\"آینده ی درخشان!\"
(پیشکش آن ها که برای معلّم شدن سر و دست می شکنند!)
ای که روزی دبیر خواهی شد
آدمی سر به زیر خواهی شد!
چون که کار تو هست آموزش
فوری ای دوست پیر خواهی شد!
زلف افشان تو بخواهد ریخت
مثل ماه منیر خواهی شد!
ریش ِ پرپشت ِ تو سپید شود
واقعاً دل پذیر خواهی شد!
تو به حسرت خوران باد به دست
روزگاری امیر خواهی شد!
گرچه دستت ز مال و جاه تهی است
در قناعت شهیر خواهی شد!
در کف باکفایت ِ همسر
مثل ِ بنده خمیر خواهی شد!
لیک گر فکر خود نمایی جمع
شک ندارم وزیر خواهی شد!...
*** (3)
\"من هم آخر بشرم!\"
(اندرحکایت حال و روز استادان دانشگاه)
اوستادم من و كشته است مرا درد سرم // من هم آخر بشرم
توي دانشکده ها، پاك درآمد پدرم // من هم آخر بشرم
رنج بردن شده كار من بي چاره ي زار // بهر مُشتي بي عار!
بي سبب نيست كه مشهور شده رنجبرم // من هم آخر بشرم
قصّه ي عُسر و حرج را ز كجا آغازم؟ // نبود يك غازم
عرضِ حالم بنويسم به چه مرجع ببرم؟ // من هم آخر بشرم
بر سر سفر اگر نيست دگر قيمه پلو // سوپ داغي از جو
لااقل بايد يك نان و پنيري بخورم؟! // من هم آخر بشرم
گر كه خود، مال حرامي به كف آرم روزي // با دو صد پيروزي
مي توانم كه دگر يك اِلِگانسي بخرم // من هم آخر بشرم
من نخواهم سرِ هر برج، حقوقم به خدا // همه
اش مال شما
خرج من دست شما باشد و نفع و ضررم // من هم آخر بشرم
به وكالت بنماييد عمل از سويم // بهتر از اين گويم؟
فرض اين است كه من مرده و يا در سفرم // من هم آخر بشرم! ...