شعر و بهانه

                    بي تو صفا ندارد ، ويرانه خانه ي من

                                           با چشمِ باطنت بين عمقِ فسانه ي من

                    گيرم بهانه گيرد ، شعرم برايت اما

                                                  ديگر اثر ندارد ، شعر و بهانه ي من

                    آن شب كه خواب ديدم ، چون گل شكفته بودي

                                        عشقت چو غنچه روييد از هر كرانه ي من

                   حتي اگر بگويم ، صد شعر ناب و تازه

                                       *(( بي تو نمك ندارد شعر و ترانه ي من))

                    من پر ز درد و آهم ، درد زمانه آري

                                                     پايان مگر ندارد ، دردِ زمانه ي من

                    پيچيده بوي عطرت همواره در هوايم

                                           پر كرده حال و روزم ، حتي شبانه ي من

                    گفتم به تابِ زلفت، دستي كشم چو شانه

                                               اما نكرد لطفت ، زلفي به شانه ي من

                    من كهنه زخمي از تو ، دارم به يادگاري

                                            در اين دلِ غمينم ، اين هم نشانه ي من

                    رفتي و رفتن تو ، صد غصه در دلم كاشت

                                    خشكيد و كشتِ غم شد ، شوقِ جوانه ي من

* اين مصرع رو قبلا از يه ترانه ي افغاني شنيده بودم (بيت چهارم ، مصرع دوم)