باطل شد

باطل شد

وقتی چمدان ها قد می کشند

از کلاه کسی که نبود

کوچ را بلد می شوم

تا پرتش کنم

درون بی کارونیٍ عینکی که خواب نمی بیند .

همیشه چراغ های قرمز

خال می شوند درون پیراهن.

ای س-لام من !

چشم می گذارم پشت همین آش نپخته ،

و پشت پا می زنم بر شن های ساعتی

که فوت می کنند

صورت هر سال را.

می ایستد قیام آب های نریخته ،

روی عقربه های چهل سالگی .

عقل به جلدم می رود;

ولی ، پیراهنی به قد عقیده نیست;

سایه ای، در مسیر لب و ناف دور می شود

و نیمه ی پرٍ همه ی فعل ها

در ارتکاب گیلاس یاغی شده.

باقی، همیشه شروع زردها نیست .

در انحصار علامت های استاندارد

جارو شده ایم .

بهناز لامعی

92/12/9