تقدیم به همشهریانی که هر روز ، با دیدن ِ زاینده رود ِ خشگ ،
خون گریه میکنند ...
و باز به امید فردا و باز شدن ِ آب و زنده شدن ِ مرده رودِ شان ، از تـه ِ دل دعا میکنند...
آیا این فردا ، فردا میرسد ؟
ای دوست اگر نصف ِ جهان ، نصف ِ جهان بود
از خـرّمی و لطف و صفا ، ورد ِ زبان بود
این خـرّمی و شادی و این خـِطّه ی سَر سـبز
از بخـشش ِ بی منّـت ِ آن ، رود ِ روان بود
کـی بست و کجا بست و چـرا بـست ؟
رودی که در این شهر ، چنان ، سیل ، روان بود
کو دلـخوشی ِ مردم ِ این شهر ، که گاهی
رفتن ، بـه کنارَش ، سبب ِ شادیــِشان بود
گر " عَـلغَـمه "شد، بسته در آن شهر ، عجب نیست
زیرا که ، نـبرد ِ زر و ایمان ، بـه ، میان بود
بشکست چه کس ؟ تخم ِ لَـق ِ بستن ِ این رود
دست و قَـلَـمَـش بشکند ، کو ، شِـمر ِ زمان بود
سنگی بـه ، تـه ِ چاه ، فِـکندَست ، نگویند :
افشا نتوان کرد : که ، بی نام و نشان بود !
نفرین بـه تو ای بی خبر از دست ِ مکافات
کار ِ تو همان کار ِ سپاه ِ مغولان بود
گوید که تَـنـم سوخت ، عزیزان بشتابید
بگذشت زمانی که مرا تاب و توان بود
ای کاش شود زنده و زاینده ، دوباره
رودی که شفا بخش ِ دل ِ خسته دلان بود
شرمند ه ی هر ماهی و هر مرغ ِ مُـهاجر
غمگین ، ز لَـب ِ تشنه و جان دادَ نِـشان ، بود
اصفهان ، تابستان 93