یاد بادا روزگاری که پدر در خانه بود

یاد بادا روزگاری که پدر در خانه بود
سایۀ امن و امانش را به سر کاشانه بود
اعتبارش در میان شهر ما بودی از آنک
ریش او ،اسپیدی آن موی سر بیعانه بود
در مسلمانی ، جوانمردی همانند علی
با ریا و با دو رویی اینقدر بیگانه بود
جمع ما جمعی خوش و در خانه ای پر از اطاق
مادرم چون شمعی و گردش پدر پروانه بود
شغل او آهنگری با آتش و با کوره بود
پشت سندان،پتک و آهن در هنر، یکدانه بود
گر چه محروم از سواد و مکتب و مدرسه بود
لیکن او در عصر خود صاحب نظر فرزانه بود
مرتضی رو در خموشی فاتحه میخوان بر آن
مثل باران بود و برقی در گذر افسانه بود
 
مرتضی