آنکه رسوا شده ی چشم فسون کار تو بوده است منم

آنکه رسوا شده ی چشم فسون کار تو بوده است منم

آنکه عمری به عبث دل به تو می بست و نپیوست منم

آنکه درگوش تو جز نغمه ی جان بخشِ دل افروز نخواند

آنکه از غنچه ی لب های تو جز شکوه نچیده است منم

آنکه دور از تو غمِ سوزِ درون جز به می و جام نگفت

در فراق تو دلش را به غمِ خاطره ها بست منم

در نبود تو چه گویم که من و آینه با هم قهریم

آنکه در آینه هم هاله ی چشمان تو دیده است منم

آنکه هنگام غزل از تو نوشتن غمِ بارانی داشت

آنکه از نام تو بر شعر تَرش قافیه می بست منم

علی نیاکوئی لنگرودی

1392/01/11 مشهد