ارزانی پدر و مادرم

ز  اسفندیار  و  کتایون   ،  پدر   مادرم

که    مانند    تاجی     بُوَند   بر    سرم

بخوانم    کنون    چند    بیتی     درست

نباشم  به  مهْرشان  من  انسانِ   سُست

پدر را   گذشت   شِیبُ     هفتاد     سال

ولیکن   جوان  است   و   فرخنده   حال

چو    دوران   شابَش    بُوَد     تندرست

خود  او  گوید  این  را  ز ورزش بجُست

بزرگ   است  و  رایزن  به  ایلم   چنان

پذیرند   خِردشْ    را   همه      مردمان

بُوَد    مهربان  ،    با    هنر  ، با   وفا

بخوانند    وُرا    مردمان     با     صفا

به   روزی  که   باشد  به  ایلم  نشست

که جویند  و چاره  ، پی   هر   شکست

چنان   با خِردْش  ، کار  جوید    نشان

تو   گویی نبودست شکست  در   میان

کلانتر     بخوانند،     کتایونِ       مام

که    آرام  نگیرد  ز صبح  تا  به  شام

زنی    مهربان  ،با   محبت    به   ایل

که    بافد   همه    بافتنی  را   به میل

بخوانَد   ز    شهنامه    ابیات،    چند

که   ریزد  ز  گوهر  دهانش  چو  قند

پدر   نیز   بخواند   چو   مامم  سخن

شکوفا   شود   گل   در   آن   انجمن

ز   زال   و   ز  رودابه اش   داستان

گَرَت   خوانده   باشی   بدانی    چنان

چه   بزمی   بود   بزم   آن دو به هم

ز  تاریخمان   قصه ایی   بیش  و کم

بخوانند   به  ما  آن  چنان پر ز  شور

ازیرا      نباشم    ز   تاریخْ       دور

خدایم   نگه   دارد   آن   باب  و مام

دو   یاری   که   دارند  به گرمی کلام