چشات فنجون فالوده س

لباتو رو لبام بگذار هوای شهر آلوده س
شُشام خالی لبام خشکن چشام آتش دهن دوده س

نیگاتو باز هم میخوام چشاتو باز هم وا کن
که از روز ازل ناز چشات مال خودم بوده س

چشات مستن لبات خندون دلم حیرون و سرگردون
که هی از این یکی تا اون شده مجنون و پیموده س

تبم از چل گذشت امّا لباتو بستنی دیدم
به هذیون اومدم گفتم چشات فنجونِ فالوده س

بده دستاتو برخیزم زمینِ زیرِ پام سُسته
بغل وا کن عزیز من در و دیوار فرسوده س

خیالم خوش به حالش چون در آغوش تو می خوابه
خیالش کاملا تخته در آغوش تو آسوده س

غلامعباس سعیدی